Naš uvaženi istoričar, poznavalac religije i naše mitologije Veselin Čajkanović o Pravoslavnom srpskom Božiću kaže sledeće: „Božić, onakav kako ga srpski narod danas slavi, sa badnjakom, slamom, kvocanjem, žrtvovanjem praseta, česnicom, pohođenjem izvora i bunara, položajnikom, sa raznim vračanjima i gatanjima i tolikim drugim mnogobrojnim običajima, jeste praznik naše stare vere.

Kao praznik iz stare vere, i pored krsnog imena i Đurđevdana, naš najnaconalniji praznik, Božić je, pre svega, praznik iz kulta predaka… Srpski starinski praznik koji je predhodio hrišćanskom Božiću i koji je produžio da živi dalje, u narodnim običajima i verovanjima bio je praznik u slavu predaka i u slavu boga mrtvih, koji je u isto vreme bio i najveći nacionalni bog (Južnoslovenski). Razumljivo je, kod takvog stanja stvari što je Božić, pored krsnog imena (slave) bio i ostao za sva vremena najveći i najpopularniji praznik srpskog naroda.“

Etnolog Mile Nedeljković, skreće pažnju na jednu izuzetnu osobenost božićnih običaja: „Jedan od najlepših božićnih običaja je mirboženje s težnjom da se održi mir, spreči omraza i prekine zavada među ljudima, pa su se pri susretu ljudi pozdravljali sa : Mir božji, Hristos se rodi! I pri tom se rukovali i ljubili. Drugi dan Božića crkva slavi Sabor Presvete Bogorodice koji se u narodu uobičajeno naziva Božiji dan. Treći dan je Stevanjdan koji je prva krsna slava po Božiću i u novoj godini, kada Srbi idu od kuće do kuće i mirbožaju, koristeći običaj da se zavađeni pozdrave i poljube, a time i izmire. Jer, ovo je dan opšteg mirenja i praštanja.“