„Oh, no!“ u koreografiji Dalije Aćin i grupe Recognze Crew

Beogradska plesna scena može se pohvaliti novim ostvarenjima od kojih većina zaslužuje gledaočevu pažnju.

Tako i nova predstava „Oh, no!“ Dalije Aćin i brejk-dens grupe Recognize Crew, u koprodukciji Stanice, Servisa za savremeni ples i Beogradskog dramskog pozorišta, predstavlja novinu uvođenjem tehnike brejk-densa, koja zahvaljujući vrsnim igračima, Darku Bursaću i Luki Lukiću, nudi elemente plesnog virtuoziteta kojem se žudi, a i iznenađenje načinom njegovog spajanja (korišćenja) u savremenoj igračkoj predstavi.

Očekivalo se, možda, da Dalija Aćin načini energični iskorak u svom koreografskom opusu i osvetli sve zanimljivosti zahuktalog muškog plesa, koji se već odavno prenosi sa ulica na igračku scenu i filmski ekran. No, ona je ostala verna svom poimanju plesnog izražavanja, koje od gledalaca zahteva intelektualnu i emocionalnu nadgradnju igre, koja se odvija u setnom polumraku i veoma, veoma često prekida potpunom tamom. To, naravno, ne dopušta razvijanje inače dobro odabranih formi brejk-densa. Diskontinuitet igračkih događanja, često i uz naglašeni slou-moušn, može s jedne strane i zamoriti gledaoce, ali i stimulisati njihovo svesno prihvatanje i usvajanje koncepta iznenađenja koje prati svaku od brojnih plesnih slika. Time Dalija Aćin nije odustala od svoje koncepcije igračkog dela „tamnih boja“ i zgusnute akumulacije, nakratko, plesnog materijala, uz primese minimalizma, veoma daleko od snažnog i burnog virtuoziteta brejk-densa na koji smo navikli. To zaslužuje, ipak, pohvalu, jer potvrđuje puteve, kojime se ne izneverava dosadašnja autorkina imaginacija, podstaknuta teorijskim znanjem dramaturga Saše Božića i jednoličnim tonovima muzike Gorana Simonoskog i Ivana Antića.

Ukoliko se očekivao vatromet uvek uznemirujućeg brejk-densa, ova predstava je iznenađenje koje se može i ne mora prihvatiti. Jer autorska „potraga za skrivenim u muškom telu zasnovana na toposima neprikazanog“, ipak je težila da se viđeni pokreti usvoje preispitivanjem plesnog virtuoziteta kojim su osvajali sjajni brejkdenseri, Bursać i Lukić. Nažalost, to se dešavalo samo povremeno, fragmentarno, rastrzano i nedovoljno jasno vidljivo. Čini se da se moglo ići otvorenije i smelije prema novoj estetici savremenog plesnog pokreta, sa ciljem „metodoloških pomaka“, što bi predstava „Oh, no!“ u biti mogla ostvariti.

Izvor: Danas Milica Zajcev