Projekat Terra Pannonica

Postojanje neuhvatljive granice iluzije ili njeno nepostojanje opsedalo je i ranije stvaraoce u pozorištu. Svet u koji Tomi Janežič i Nenad Gvozdenović uvode gledaoca, čini ga aktivnim. I jedna i druga predstava su vredna gledanja za rad one sekunde u kojoj skidate sa sebe sloj stereotipne uloge gledaoca i poigravate se sa sopstvenim svetom

Projektom Terra Pannonica u Mokrinu data je mogućnost u transglobalnom, tranzicionom društvu podrške mladim umetnicima za realizaciju svojih ideja. Novosadski novi teatar u saradnji sa Gimnazijom „Laza Kostić” iz Novog Sada i Narodnim pozorištem iz Kikinde, angažovao je glumce iz Novog Sada, Beograda, Zrenjanina i Kikinde (Aleksandar Bogdanović, Ljubiša Milišić, Jelena Šneblić, Jovan Filipović, Bojana Grabovac, Miljan Davidović, Nataša Ilijin, Jakov Jeftović i Dragan Ostojić), i u režiji Nenada Gvozdenovića 27. avgusta premijerno je izvedena predstava Putujuće pozorište Šopalović.

Ambijent imanja na kome je izvedena predstava i gde će se ubuduće odigravati projekti doprineo je autentičnosti realizacije samog koncepta reditelja Nenada Gvozdenovića. Drama koja je uvek aktuelna razvijajući pitanje odnosa života i umetnosti, angažovanosti u i oko umetnosti, promeni identiteta i u ovom klasičnom izvođenju, skore bez štriha, ostavlja mogućnost učitavanja. Ambijent je pojačao naturalizam rediteljskog koncepta i pomešao izvođače i publiku. I ako je sve korektno izvedeno, sama forma vapi za određenim iskorakom.

Izvođenje iste predstave u režiji Tomija Janežiča na velikoj sceni Ateljea 212 donelo je novu perspektivu posmatranja koji se fokusira više na intelektualnu formu. Trenutak suočavanja dva sveta je trenutak gubljenja iluzije. Međutim, iz ogoljenosti materijalnog suočavanja gde su glumci i reditelji među publikom i publika na sceni, proističe misao da je sva ta izloženost i nepostojanje mimikrije samo paralelno postavljanje još jedne teze razbijanja mistifikacije. U vazduhu među publikom, glumcima, između glumaca i publike dominira isto tako neuhvatljiv duh istorije stvaranja iluzije.

U režiji Nenada Gvozdenovića, gluma je čini se u pojedinim slikama malo prenaglašenija, dok se Miljan Davidović kao Filip Trnavac i Nataša Ilin kao Simka nose unutrašnji i prezentuju zamišljeni koncept vrlo dobro.

Postojanje neuhvatljive granice iluzije ili njeno nepostojanje opsedalo je i ranije stvaraoce u pozorištu. Svet u koji Tomi Janežič i Nenad Gvozdenović uvode gledaoca, čini ga aktivnim. I jedna i druga predstava su vredna gledanja za rad one sekunde u kojoj skidate sa sebe sloj stereotipne uloge gledaoca i poigravate se sa sopstvenim svetom.

Ana Isaković – e-novine