Vasko Popa, jedan od poslednjih originalnih pesnika srpske moderne književnosti,roden je 29. juna 1922. godine u Grebencu kraj Vršca. O njegovom privatnom zivotu ne zna se mnogo. Nakon završene Realne gimnazije,upisuje se na Filozofski fakultet u Beogradu. Studije nastavlja u Bukureštu i Beču. Za vreme II svjetskog rata,z atvoren je u nemačkom koncentracionom logoru u Bečkereku. Nakon završetka rata diplomira na romanskoj grupi Filozofskog fakulteta u Beogradu. Prve pesme objavljuje u listovima „Književne novine“ i „Borba“. Od 1954. do 1979. godine radio je kao urednik u izdavačkoj kući Nolit. Slaganjem usmenog nasleđa, igara i zagonetki, Popa je stvorio poseban pjesnički jezik moderne srpske poezije. Priredio je zbornike: Od zlata jabuka (Beograd, 1958.), u kom je u novom svjetlu prikazan poetski svijet narodnih umotvorina,kao i Urnebesnik(Beograd,1960.) i Ponoćno sunce (Beograd, 1962.). U pesničkom zborniku „Od zlata jabuka“ (1958.). Vasko Popa je jedan od najprevođenijih jugoslovenskih pjesnika, a i sam je prevodio sa francuskog jezika.

U Vršcu, 29. maja 1972. god. osniva Književnu opštinu Vršac (KOV) i pokreće neobičnu biblioteku na dopisnicama, nazvanu „Slobodno lišće“. Iste godine izabran je za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti. Jedan je od osnivača Vojvođanske akademije nauka i umetnosti (14.12.1979.) u Novom Sadu.Vasko Popa je prvi dobitnik „Brankove nagrade“ za poeziju, ustanovljene u Sremskim Karlovcima u spomen na Branka Radičevića. Godine 1957. dobija Zmajevu nagradu, 1968. Austrijsku državnu nagradu za evropsku literaturu, 1976. nagradu za poeziju „Branko Miljković“, 1978. dodeljuje mu se nagrada AVNOJ-a, a 1983. književna nagrada „Skender Kulenović“. Godine 1995., u Vršcu,ustanovljena je nagrada „Vasko Popa“ za najbolju knjigu pjesama na srpskom jeziku i dodjeljuje se svake godine na dan pjesnikovog rođenja, 29. juna.Umro je 5.januara 1991.godine u Beogradu i sahranjen u Aleji zaslužnih građana.

ZABORAVAN BROJ

Bio jednom jedan broj
Čist i okrugao kao sunce
Ali sam mnogo sam

Počeo je da računa sa sobom

Delio se množio
Oduzimao se sabirao
I uvek ostajao sam

Prestao je da računa sa sobom
I zaključao se u svoju okruglu
I sunčanu čistotu

Napolju su ostali usijani
Tragovi njegovog računanja

Počeli su da se jure po mraku
Da se dele kad se množe
Da se oduzimaju kad se sabiraju

Onako kako se to u mraku već radi

I nije bilo nikog da ga zamoli
Da tragove zaustavi

PEPELA

Jedni su noći drugi zvezde

Svaka noć zapali svoju zvezdu
I igra crnu igru oko nje
Sve dok joj zvezda ne izgori

Noći se zatim među sobom podele
Jedne budu zvezde
Druge ostanu noći

Opet svaka noć zapali svoju zvezdu
I igra crnu igru oko nje
Sve dok joj zvezda ne izgori

Noć poslednja bude i zvezda i noć
sama sebe zapali
Sama oko sebe crnu igru odigra

POSLE IGRE

Najzad se ruke uhvate za trbuh
Da trbuh od smeha ne pukne
Kad tamo trbuha nema

Jedna se ruka jedva podigne
Da hladan znoj sa čela obriše
Ni čela nema

Druga se ruka maši za srce
Da srce iz grudi ne iskoči
Nema ni srca

Ruke obe padnu
Besposlene padnu u krilo
Ni krila nema

Na jedan dlan sad kiša pada
Iz drugog dlana trava raste
Šta da ti pričam…