Li Tai Po, je bitan kineski pesnki i umetnik, istaknuti nosilac taoističke tradicije. Snažna individualnost, na granici egocentričnosti, beskompromisan u odustajanju od svih do tada priznatih normi, kako umetničkih tako i društvenih. Rođen je u mestu Suiye, današnjem Tokmaku u sovjetskom Turkestanu. Detinjstvo provodi u provinciji Sichuan, na krajnjem zapadu Kine.,Iako izdanak vladarske loze kojoj je pripadala i carska dinastička kuća Tang, odrastao je u porodici dobro stojećih trgovaca, bez većeg društvenog položaja. Od malena dobija solidno klasično (konfucijansko) obrazovanje. Navršivši dvadeset godina otiskuje se u svet kao pesnik-skitnica I time počinju njegova putovanja prostranstvom kineske imperije, da završe tek smrću, četrdesetak godina kasnije.,

Postoje zapisi da je boravio u provinciji Shandong, dakle na krajnjem istoku, kao jedan od članova književnog klana „Šest besposličara iz bambusovog gaja“, (naziv koji očito aludira na taoističkih Sedam svetaca iz bambusovog gaja) gdje susreće drugog velikog kineskog pesnika, Du Fua i gdje se rađa duboko prijateljstvo dvaju velikih umetnika vidljivo na više mjesta u njihovim pesmama.

G. 742. Li Tai Po, po prvi put, odlazi u prestonicu. Jedan od prijatelja taoista uvodi ga na dvor kao već poznatog i slavnog pjesnika. Caru Ming Huangu ga predstavljaju kao „prognanog besmrtnika“. Ming Huang, veliki ljubitelj umjetnosti i mecena, zadržava ga na dvoru i postavlja na položaj dvorskog pjesnika. Iako u službi cara, Li Tai Po međutim zadržava stare navike slobodnog i pomalo raspusnog života. U trećoj godini boravka na dvoru pada u nemilost kao žrtva spletke careve najomiljenije konkubine i prvog eunuha, te biva prisiljen napustiti Changan. ,provinciji Guizhou.

Postoji legenda da se u pijanstvu utopio, pokušavajući dohvatiti mesec,tako što se ogledao u reci. Veruje se da je veći deo pesama Li Tai Poa izgubljen: nakon njegove smrti oko,hiljadu ih je prikupljeno u zbirku, kojoj se međutim vrlo brzo gubi svaki trag. Tek 1068. pronađene su današnje verzije.

 

NOĆU

Pred posteljom Jasna mesečina,

je li to inje zemlju prekrilo?

Dižem glavu, gledam jasni mjesec,

spuštam glavu, u srcu mi zavičaj.

 

ISPRAĆAJ MENG HAORANA

KOJI ODLAZI U GUANLING

 

U paviljonu žutog ždrala,

opraštamo se, stari prijatelju,

martovske magle, cveće prekriše,

ti odlaziš u Yangzhou.

Daleki obris usamljenog jedra,

modrinu neba doseže,

vidim još samo Dugu reku

što teče ka obzorju.

 

SLUŠAJUĆI CITRU REDOVNIKA JUN

IZ ZEMLJE SHU

 

Grleći zelenu citru, redovnik iz zemlje Shu

spustio se zapadnom stranom planine Emei.

Već prvi zamah njegove ruke, meni na volju,

donese šumor borova iz hilade dolina.

Čuh mrmorenje brzaca planinskih potoka

i jeku zvona stegnutih mrazom.

Al dolazak zelene planinske večeri ne oćuteh,

i oblake jesenje što sve obaviše tamom.

 

PIJEM SAM NA MJESEČINI

 

Sred cveća pehar, vina pun,

pijem sam – nikog da ga podelimo.

Čašu dižem, blistavi mjesec pozivam,

s mojom senom nas je troje.

Mesec, premda ne pije i ne razume,

a sena glupo sledi moje pete,

budimo prijatelji, bar za jedan tren,

veseli i bezbrižni, dok proleće traje.

Ja pevam, Mesec se klati,

ja plešem, sena se izvrće.

Dok sam budan, slavimo zajedno,

kad se opijem, mi se razdvajamo.

Večno vezani, nismo uvek bliski,

do novog susreta, oblacima s druge strane.